ROZDZIAŁ 11

2 dni od meczu w Warszawie :

Siedziałam w pokoju przygnębiona po wizycie z tatą u lekarza, kiedy zadzwonił mój telefon. Odebrałam nawet nie patrząc kto to :

- Halo ?
- Cześć Miluś.
- Michał ! Cześć - ucieszyłam się bardzo, że go słyszę.
- Mogłabyś wyjść przed klatkę ?
- A po co ?
- No.. czekam na Ciebie. - strasznie mnie zdziwił.
- Tutaj ?
- No tak - zaśmiał się tak jak to tylko on potrafi.
- Am.. No już. Już idę.

I szybko zbiegłam na dół i faktycznie pod moją klatką stało jego Infiniti. Wsiadłam :

- Cześć Misiek !

I chciałam go pocałować w policzek ale on przekręcił głowę i trafiłam na usta. Speszyłam się a Michał powiedział :

- Jesteś strasznie słodka i urocza jak się peszysz.
- Misiek ! Przestań, bo pomyślę że mnie podrywasz.
- A co jeśli tak ?

I się zaczął uśmiechać a ja się zaczerwieniłam i powiedziałam :

- Michał ! Powiedz lepiej co tu robisz ?
- Przyjechałem, żeby spytać jak wyniki badań taty ?
- I musiałeś przyjeżdżać ? Nie mogłeś zadzwonić ?
- Nie, no mogłem. Ale chciałem Cię zobaczyć.

I znów to robił. Znów mnie czarował swoim ślicznym uśmiechem. W końcu znów spytał :

- Co powiesz na małą przejażdżkę ?
- Teraz?
- No tak, jest jeszcze wcześniej.
- A Ty nie musisz wracać do domu ?
- Daj spokój. Chcę pobyć trochę czasu z Tobą Miluś.
- Ok. To pojedźmy nad takie jeziorko, co ?
- Prowadź.

I  długo jechaliśmy aż w końcu tam dotarliśmy.

Z perspektywy Dzika :

Tu było pięknie. Nigdy mnie takie miejsca nie kręciły ale teraz dzięki Milenie wiele rzeczy się w moim życiu zmieniło :

- Halo ? Michał ! - ocknąłem się, kiedy zaczęła mnie wołać
- Przepraszam. Mówiłaś coś do mnie ?
- Tak. Pytałam czy Ci się tu podoba, bo jak nie to możemy wracać.
- Nie, nie. Tu jest... wspaniale.
- To dobrze. Kurcze.. zostawiłam telefon w samochodzie.
- Przyniosę Ci.
- Dzięki.

I poszedłem do samochodu a tam akurat dzwoniła jej komórka. Spojrzałem na wyświetlacz i zobaczyłem, że to Conte :

- O nie ! Nie przeszkodzisz nam dziś .

I odrzuciłem połączenie, po czym usunąłem z rejestru, żeby nie wiedziała, że dzwonił, bo by mnie zabiła, że szperam w jej telefonie. Ale to dla jej dobra przecież. Kogo ja oszukuję ? Jestem zazdrosny i tyle. Wziąłem telefon do ręki i wróciłem do Mileny :

- Co tak długo ?
- Nie mogłem go znaleźć.- no coś powiedzieć przecież musiałem.
- Aha.

I usiadłem na pniu drzewa koło Mileny. Chwilę pomilczeliśmy, aż w końcu musiałem się pierwszy odezwać :

- Chciałbym z Tobą o czymś porozmawiać.
- Coś się stało ?
- Nie. Ja.. chodzi o to, co wydarzyło się wtedy w Twoim pokoju w Ankarze.
- Michał. Mieliśmy do tego nie wracać.
- Wiem. Ja tylko... chcę, żebyś wiedziała, że.. Ja niczego nie żałuję.

Ona popatrzyła na mnie zdziwiona i spytała :

- Naprawdę ?
- Tak ! Ja.. czułem ogromną potrzebę, żeby Cię wtedy pocałować.

I trochę się do niej zbliżyłem, po czym powiedziałem :

- Dokładnie tak jak teraz.

I podniosłem jej twarz, tak, żeby na mnie spojrzała:

- Michał.. Co Ty ...
- Ci..
- Nie powinniśmy.
- Wiem, ale tego bardzo chcę.

I ją pocałowałem delikatnie a ona oddawała każdy pocałunek. Czułem się z nią tak dobrze. Wiedziałem, że w domu czeka na mnie Monika a mimo to i tak coraz bardziej angażowałem się w pocałunki. Nie umiałem tego wyjaśnić, po prostu tego potrzebowałem. W końcu oderwaliśmy się od siebie i popatrzyliśmy sobie w oczy a ja bojąc się, że mi gdzieś ucieknie, przytuliłem ją mocno do siebie.